Het verhaal van Jelle Oosterwijk

Ik ben geboren op 3 augustus 1977 te Warnsveld. Vader van 3 kinderen en getrouwd met Doenja en woonachtig in Doesburg.

Op 5 december 2005 kreeg ik het cadeautje waar ik niet om gevraagd had. Multiple Sclerose. In die tijd was ik werkzaam als financieel adviseur op een groot makelaars kantoor. Op een nacht werd ik wakker en kon ik mijn benen niet meer bewegen. Na vele onderzoeken is de diagnose MS gesteld. Zoals verwacht een klap in mijn gezicht. Na langdurig in het ziekenhuis te hebben gelegen ben ik in de Sint Maartenskliniek in Nijmegen terecht gekomen. Daar ben ik gaan revalideren, de artsen hadden mij aangegeven dat ik niet meer zou kunnen lopen. Dat accepteerde ik niet en in plaats van het leren leven met het niet kunnen lopen ben ik gaan vechten om weer uit de rolstoel te komen. Wat uiteindelijk gelukt is en waar ik nu met een beperking “rond loop”.

In de Sint Maartenskliniek in Nijmegen ben ik in aanraking gekomen met het rolstoeltennis. Mijn bewegingsagoog daar had al snel in de gaten dat ik daar talent voor had. Ik heb immers vroeger al op hoog niveau valide tennis gespeeld. mijn bewegingsagoog heeft mij in contact gebracht met een rolstoeltennisschool. En zo begon ik nadat ik mijn baan, huis en relatie verloren zag gaan aan een nieuwe uitdaging in mijn leven als professioneel rolstoeltennisser. Dit heb ik bijna vier jaar gedaan. Ik heb over de hele wereld op alle grote toernooien gespeeld met als hoogste ranking de nummer 20 positie van de wereld. Ik trainde destijds ruim 30 uur per week en was zo’n 30 weken per jaar aan het reizen voor mijn toernooien. Vlak voor de kwalificatie van de paralympics raakte ik zwaar geblesseerd aan zijn schouder en het kwijtraken van sponsoren, door de economische crisis, zag ik mijn droom in duigen vallen. Tijdens mijn tijd als professioneel rolstoeltennisser heb ik mooie dingen mogen doen en terug geven. Met mijn foundation heb ik destijds rolstoeltennis les gegeven aan kinderen met een beperking zodat de kinderen weer een doel kregen in hun leven. Sporten is immers belangrijk voor een gezond lichaam en voor de sociale contacten. De reacties en het gevoel wat ik daar van kreeg blijft voor mij onbeschrijflijk. En de moeite waard om voor te leven en door te zetten.

Daarnaast gaf ik lezingen en gastcolleges op lagere scholen, middelbare scholen, hoge scholen over het sporten en leven met een beperking. Ook gaf ik lezingen in het bedrijfsleven over positiviteit en doorzettingsvermogen. Ik ben met grote eer in deze jaren ook ambassadeur geweest voor het Nationaal MS fonds en heb daarin veel mooie en dankbare dingen gedaan voor mede MS patiënten.

Verder ben ik bikkel van de Bart de Graaf Foundation geweest ( een foundation die zich inzet voor mensen met een beperking helpende hun doel te bereiken) tevens ben ik genomineerd geweest voor de TROS Capaward, deze award is voor mensen met een beperking die ondanks hun beperking toch alles uit het leven willen halen door hun positiviteit en doorzettingsvermogen.

Sinds een jaar is mijn MS secundair progressief geworden, dat betekend dat mijn ziekte alleen maar verder achteruit zal gaan en er geen verbetering meer op zal treden. De klachten die ik in mijn dagelijkse leven ondervindt zijn; zenuwpijnen in mijn benen, spasmen in mijn benen, armen en handen die soms zo erg zijn dat ik naar het ziekenhuis gebracht moet worden voor behandeling, mijn evenwichtsorgaan werkt vermindert en is mijn blaasfunctie nog maar 20%, wat betekend dat ik 6x per dag moet worden gekatheteriseerd. Daarnaast tast mijn MS ook mijn energie level aan en heb ik ook de ziekte van Crohn erbij gekregen. Opnieuw een forse tik die ik moest incasseren. Mijn neuroloog gaf mij aan nu toch echt weinig tot niks meer te doen. Maar dit is niet wie ik ben en heb besloten het golfen weer op te pakken. Ik ben in mijn schouder revalidatie periode al met het golfen in aanraking gekomen en heb toen een jaar in het Team Handigolf Nederland gespeeld. Ik ben nu weer zo’n 5 maanden aan het golfen, maar ik merkte al snel dat ik meer wilde dan alleen maar golfen. Inmiddels speel ik weer bij Team handigolf Nederland. En ineens kwam mijn oude werkgever, Fred van der Veen (inmiddels een goede vriend) in contact met Bart Pons van Golfschool Heelsum.

In mijn rolstoeltennis periode heb ik voor het eerst kennis gemaakt met Bart Pons. Een zeer bevlogen en enthousiaste trainer en coach, met wie ik in die tijd al meteen een klik had.

Een aantal weken geleden heb ik voor het eerst weer contact gekregen met Bart, en wat ik meteen merkte, was dat hij nog steeds zo bevlogen en enthousiast is als toen. Maar nu als golf pro. In dit gesprek heb ik aangegeven wat mijn nieuwe doel en dromen zijn. En meteen zei Bart daar ga en wil ik je bij helpen. Op dat moment even een schok en een groot moment van besef…. Mijn doel kan werkelijkheid gaan worden. Ik heb nu een aantal trainingen gehad.. En voel mij helemaal thuis en op mijn plek bij Bart, Michael, Arno en Fred. Een groep mannen met veel kennis en het hart op de juiste plaats en zeer enthousiast in datgene wat ze doen. En ik ben dan ook heel dankbaar voor de kans die ik bij Golfschool Heelsum krijg. Na een gesprek met Gerd Jan Toonen ben ik ook samen met mijn vrouw lid geworden van Golfclub Heelsum. Al met al een heel warm bad waarin ik terecht ben gekomen.

De afgelopen 2 weken heb ik een internationaal toernooi gehad in Madrid, waar ik 10e ben geworden in de Netto Klassering. En afgelopen week bij de Presidents Cup (EK voor handicap 10 t/m 36) ben ik Netto 20e geworden. Een prachtig begin voor hopelijk een mooie toekomst. Deze winter zal er volop getraind gaan worden bij Golfschool Heelsum en veel spelen op de golfbaan van Golfclub Heelsum. Volgend jaar staan er tussen de 10 en 15 internationale toernooien op de agenda. Helaas is dit door mijzelf en mijn vrouw niet te bekostigen en ben ik hard op zoek naar mensen en bedrijven die mij en het golfen met een beperking een warm hart toe dragen. Om zo mijn dromen en doel weer werkelijkheid te laten worden.

Maar waarom noem ik MS het cadeautje… Door mijn MS ben ik bewuster gaan leven en de waarden van het leven gaan zien. Ik zeg altijd in ons leven reizen we van Den Helder naar Maastricht en jagen we over die autobaan. Door mijn MS moet ik af en toe een afslag nemen, maar daardoor zie ik dingen die ik anders nooit gezien had. En die beleving is voor mijn een cadeautje!

Meld je aan

Toptracer competitie:
Closest to Pin

Van 7 november 2022 t/m 28 februari 2023